35 Yaşımın Güzelliği

Yine sevebilir miyim hayatı?

Bir şarkı dinledim. Lise günlerime gitti aklım. Çokda değişmemiş o çocuksu inancım. Hala aynı şarkının aynı yerinde gözlerim olduğuna göre. Öznesiz cümlelerin gizli öznelerini bulmaktan mı yoruldum? Zaten Türkçem çok da iyi değildi, sevgili hocalarım duymasınlar. Ben Türkçe dersini şiirleri ve anlatamadığım kendimle sevmiştim. Üstelik ilk okulda, güzel konuşma ve yazma dersinde. Güzel konuşuyordum da içimdekileri hiç konuşmadığım için kendimi güzel yazmaya vermiştim tee o zamanlar. El yazım iyi değildi, içimde tuttuklarıma elim yetişemezdi.. Tıpkı yaşlarımın gözlerime yetişemediği gibi. Sonunda gözlerim bitti. Ama hala yazıyorum. Bazen tuttuklarımı, bazen tutamadıklarımı... Ben geometriyi sevdim. En çok geometriyi. Hayallerimi orda bir dik atarak hipotenüse gerçek kılabiliyordum. O yüzden çok sevdim geometriyi. Karınca ne kadar dolaşmış o silindirde birtürlü bulamadım ama bence çimleri hesaba katmadıkları içindi o silindirde... Ben çimlerde yürüdüğünü düşündüğüm için hep 2 katı çıktı s...

Bitsin artık tüm mesaiiler. Savunma sanayii savunmasın hiçbir şeyi, saldırmasın da. Mesaiideki beni savunsun mesela, benim duygularımı, sonra korusun kalbimi kıranlara karşı hatta saldırsın da. Bitsin artık tüm mesaiiler. Elleri kara gönülleri beyaz olan madenciler dönsün eve. Benim kalbim kararmışken... Bitsin mesaiisi tüm beyaz kalplerin.  Hayat kurtarıp kıymeti olmayan doktorlar unutsunlar yeminlerini dönsünler evlerine ölsün herkes. Ben ölürken bana yardım etmeyenler de ölsün. Bitsin mesaii. Çiftçiler sulamasın ekinleri,dönsün evlerine hepsi. Aç kalsın tüm halk, açlıktan kavga etsinler. Ruhum açken görmeyen herkes, acından ölsün. Bitsin mesaii. Çöpçüler toplamasınlar çöpleri, koksun tüm şehir, hasta olsun herkes. Benim iyi niyetimi umutlarımı çöpe atan herkes herşey koksun. Bitsin mesaii. Falcılar yapmasın gelecek tahmini falan, baktırmadım geleceğime ama biliyorum çokds parlak değil. Olmasın kimsenin parlak, bitsin mesaii. Aşçı yapmasın o yemeği, aç kalsın açık büfe efendileri...

Midem de ağrılar. Yine bıçak saplanıyor sanki. Mideme mi sırtıma mı ayırt edemiyorum artık. Umursayamıyorum bile uzun süre. Vardır herkesin bildiği diyip geçiyorum. Turuncu ojelerimi yiğenim sürüyor bu sefer. Öyle büyümüş. Ona baktığımda ne kadar büyüdüğümü gördüm sanırken, daha da büyüyormuşum.. Zaten başıma ne geliyorsa sevmekten. Sonrası.. Sonrası oje kolleksiyonu... Keşke kalbimin kırıkları da parmağımın kırığı kadar belli olsaydı..

Herkes gitti. Sen hiç gelmedin.. 

Yağmurlar yağıyor, yaz yağmuru, mu? Bilmiyorum artık, hangi mevsimdeydik? Mevsimler geçerken hangi şarkıları dinlerdik? Biz diyoruz, hep beraber, tüm ülke.. Umutlu şarkılarımız var mıydı? Bir zamanlar dünya kupası heycanında mı kaldı? Hani İlhan Mansız'ın altın golünde. Yoksa eurovision da Sertab Erenerin peri halinde mi kaldı o Birlikte olduğumuz son şarkılar.. Belki.. Yani benden küçükler bilir mi Bilmiyorum Ben ne kadar büyüdüm onu da bilmiyorum ama. Hani yılbaşında ekranda Zeki Müren i hatırlayacak kadar büyük ve hala karda yuvarlanıp çim fıskıyesinde ıslanacak kadar küçüğüm.. Şimdi birlikte şarkılar arıyorum söylemek için. Hiç kimseyi taraf etmeyen Hiç birşeye mensup olmayan O bu demeyen Kalpten gönülden Bir olalım diye.. Bulamazsam eğer Bu gidişle hem yazıp hem beste yapacağım. Sanırım gitara devam edip ya flüt dersine de Gitmeliyim. Lütfen ben bunları öğrenecek kadar beklemeyelim. Birlikte, mevsimlere şarkılar söyleyelim.