Yorgunlara

Çok sıkılıyorum.

Çok sıkılıyorum, bazen, kendimden. Çok zorlanıyorum.

Öğrendiklerim doğrultusunda zihnime hâkim olma çabasıyla, olumluya odaklanıp zihnim beni ele geçirmesin diye verdiğim çabanın haddi hesabı olmamasından da. 

Bu çaba yordu.

Yorgunum.

Bildiğiniz düz yorgun, en az herkes kadar.

Hepimiz yorgun değil miyiz?

Kimimiz biten işimizden, kimimiz giden sevgilimizden, kimimiz toprağa verdiklerimizden, kimimiz topraktan aldıklarımız ya da alamadıklarımızdan. Belki bazen trafikten, geçim derdinden, yetmeyen paradan, bitmeyen isteklerden, geçmeyen gripten, çocuklardan, çocuklarımızdan, gündemden, gündeme gelemeyenlerden…

Yorgunuz.

Bende yorgunum.

Belki saydıklarımdan belki bunlardan farklı olanlardan.

Kimi zaman yorgunluğumun sebeplerine gülüyorum, kimi zaman ağlıyorum, isyan ediyorum, tepinip duruyorum.

Sonra bir bakıyorum.

Hayat bir andan daha da kısa.

Ve toprakla buluşman 1 günden de kısa.

Hele sevdiklerimi düşününce.

Yorgunluğum geçer gibi oluyor sonra daha da artıyor, eziliyor omuzlarım.

Keşke dediğim şeylerden biridir, keşke bu kadar olmasaydım ... Belki düşünceli olmasaydım? belki hassas? belki çok düşünen? belki farkındalığı yüksek? belki fazla dert edinen? oraya tam ne gelmeli bilemiyorum.

Bilemediğim için yoruluyorumdur belki de.

 

Yorgunum.

Günlerce uyumak isteyecek kadar ve gözlerimi hiç kırpmak istemeyecek kadar.

Sabah yataktan çıkmak istemeyecek gece uyumak istemeyecek kadar yorgunum.

 

Sabah yataktan çıkıyor , işe geliyor , akşamda uyuyorum .

Kendimi bırakmıyorum.

Bırakmıyorum.

Mücadele ettiğim bir ben var ki ne o bırakıyor ne ben …

Benlerimle birlikte yoruluyoruz öylece. Ahh.. Bir bankta otursak.

Hafta sonu denize karşı bir bankta otursak biraz dinleniriz biliyoruz. Bir çay içelim, bir çiçek görelim, bir kedi sevelim, sevgimizi söyleyelim. Dinleniriz. 

Kişisel yorgunluklarımız geçebilsin diye uğraşırken, dışarıyı da görür oluyoruz. Yorulanları ve olanları. Görmeliyiz de tüm bu yorgunlukları. Hiç kimsenin yorgunluğu daha değerli değil, acılarımız gibi, sevgilerimiz gibi. Biriciğiz der dururken herkes, herkesin biricik olanlarını görmeliyiz. Ayrım yapmıyoruz derken ayırdıklarımızı ve kayırdıklarımızı da. Neyse bunlar belki de çok farklı bir yazının konusudur, Kim bilir?

Bu yüzden, bunlar yüzünden daha da çok yorulanlar oluyor.

Destek olalım. Birbirimize. İçimizdeki bizlere. Destek olabildikçe ve alabildikçe her şey hafifliyor. Bunun içinde biraz kafamızı dışarıya çıkarıp bakmak gerekiyor.

 

Yorgunum.

Devam ediyorum.

Bakıyorum.

Görüyorum.